تأثیر مؤلّفه‌های رهبری امنیت‌مدار بر احساس امنیت روانی کارکنان:نقش میانجی اثربخشی رهبری

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر مؤلّفه‌های رهبری امنیت‌مدار بر احساس امنیت روانی کارکنان با نقش میانجی اثربخشی رهبری است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری کلیه کارکنان دانشگاه شهید بهشتی بود که 928 نفر بودند و از این تعداد، 272 نفر با شیوه نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از سه پرسشنامه‌ «رهبری امنیت‌مدار» کومب (2011)، «امنیت روانی» ادمونسون (1999) و «اثربخشی رهبری» (محقق ساخته) استفاده شد. روایی پرسشنامه‌ها با استناد به نظرات پنج نفر از متخصصان حوزه مدیریت آموزشی بررسی و تأیید شد و پایایی آن‌ها با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه شد که به ترتیب 91/0، 80/0 و 93/0 بود. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از هر دو نوع آمار توصیفی (توزیع فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد، و ...) و آمار استنباطی (آزمون ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه، رگرسیون خطی ساده و تحلیل مسیر) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مؤلّفه‌های رهبری امنیت‌مدار با اثربخشی رهبری و امنیت روانی کارکنان، روابط مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج حاکی از تأثیر اکثر مؤلّفه‌های رهبری امنیت‌مدار بر امنیت روانی کارکنان، به‌طور مستقیم و با واسطه اثربخشی رهبری بود و لذا الگوی تجربی به‌دست‌ آمده از تحلیل داده‌ها تا حد زیادی منطبق با مدل مفهومی پژوهش بود. بنابراین، به‌طور کلی می‌توان گفت که اثربخشی رهبری توانسته است، نقش میانجی را در افزایش ارتباط رهبری امنیت‌مدار و امنیت روانی ایفا کند.